‘The Old Oak’ speelt zich af in een voormalig mijnwerkersstadje in het noorden van Engeland. De titel van de film verwijst naar de kroeg die wordt gerund door TJ (Dave Turner). Het stadje wordt overspoeld met Syrische vluchtelingen die goedkoop in leegstaande huizen terecht kunnen. De gemoederen lopen mede daardoor hoog op. Onverwacht raakt TJ bevriend met Yara (Ebla Mari), een van deze vluchtelingen. Hun vriendschap staat aan de basis van een bescheiden kennismaking tussen de twee werelden.

Het is Ken Loach wederom gelukt een uitzonderlijk realistisch portret over de maatschappij te schilderen. Een thema als huisvesting van vluchtelingen is razend actueel. Het is knap hoe Loach ons altijd weer de waan van de dag laat zien. Met een linkse blik geeft hij een bijzonder fraai inkijkje in een dorp waar de spanningen elke dag hoger oplopen.

Aan de ene kant staat de lokale bevolking. Zij voelen zich in de aap gelogeerd. De Syriërs krijgen zomaar alles in hun schoot geworpen, en zij moeten weer op de blaren zitten. In de kroeg van TJ voelen zij zich ook steeds minder welkom, en dat maken ze met racistische bejegeningen vrij duidelijk. De Syrische vluchtelingen daarentegen zijn goedgezind en willen maar wat graag zorgen dat de gemeenschap eenstemmig is. Zij zijn vooral heel dankbaar, voor iedere ademtocht.

Het contrast tussen de twee werelden is angstvallig groot. TJ staat hier recht tussen in. Hij is de barmhartige Samaritaan die de werelden moet doen samensmelten. De dialogen waar hij deel uit maakt voelen constant levensecht. Of neem de scène waarin Yara’s foto’s (zij is fotograaf) tentoongesteld worden in een zaaltje, het voelt werkelijk alsof je erbij bent. Soms krijg je het idee dat je naar een documentaire zit te kijken. De magie van films van Ken Loach zitten in het hyperrealistische. Niemand kan dit zo goed als de Brit.